اصطلاح الیاف مصنوعی به طور دقیق به الیافی اشاره دارد که از پلیمرهای ساخته شده از زنجیره های رشد یافته در خلال یک فرآیند شیمیایی کنترل شده تشکیل می شوند. گروه الیاف مصنوعی شامل نایلون، کولار، پلی اتیلن ترفتالات (PET) و پلی اتیلن است؛ این در حالی است که الیاف تشکیل شده از پلیمرهای به اصطلاح طبیعی جزء الیاف مصنوعی واقعی به حساب نمی آیند و به آنها الیاف بازیافتی گفته می شود. گروه الیاف بازیافتی از ریون ویسکوز و استات سلولز تشکیل شده است که به مدد برخی از پیشرفت های اخیر مانند کیتوسان، از مواد کتینی فراوانی که در بدن سخت پوستان دریایی وجود دارند، تشکیل می شوند.

علی رغم تسلط کنونی الیاف واقعاً مصنوعی بر بازار الیاف، این روند توسعه اولیه سلولزهای بازیافتی است که زمینه توسعه بسیاری از فرآیندها و تکنیک هایی که اکنون برای ساخت الیاف از مواد اولیه طبیعی و مصنوعی لازم است را فراهم کرده است.

الیاف مصنوعی

یکی از نقاط عطف روند تولید الیاف مصنوعی، تولید و تجاری سازی نایلون (پلی آمید ۶.۶) در سال ۱۹۳۸ بود که توسط شرکت دوپونت (DuPont) و گروهی به رهبری کارودرز (Carothers) انجام گرفت. همین روند با توسعه شکل دیگری از نایلون (پلی آمید ۶) در شرکت آلمانی I G Farben ادامه پیدا کرد. در این دوره نایلون به دلیل سهولت نسبی تولید و مناسب بودن برای کاربردهایی مانند جوراب بافی به الیاف اولیه غالب بازار تبدیل شد. توسعه داکرون یا به اصطلاح دقیق تر PET که عموماً به نام پلی استر شناخته می شود، دیگر نقطه عطف مهم بود؛ داکرون در سال ۱۹۵۸ به بازار عرضه شد. پلی استر از ویژگی های مکانیکی و زیبایی شناختی خاصی برخوردار است که آن را برای کاربردهای نساجی بسیار مناسب می کند.

الیاف مصنوعی

این الیاف آنقدر رشد کردند که توانستند بیشترین سهم بازار الیاف مصنوعی را در سال ۱۹۷۲ به خود اختصاص دهند.

از آن زمان تا کنون گام هایی در زمینه استفاده از سلولزهای بازیافتی به عنوان یک ماده منبع (لیوسل، استات سلولز) و استفاده از مواد زیستی برای استخراج بلوک های ساختاری مونومرها مثل پلی اسید لاکتیک که به طور کامل از منابع محصولی تجدید پذیر ساخته می شوند، برداشته شده است.

در بخش فنی توسعه کولار پارا آمید توسط استفانی کولک (Stephanie Kwolek) و دوپونت در دهه ۱۹۶۰، باب جدیدی از تحقیقات در مورد پلیمرهای کریستال مایع را باز کرد.

این کار پیشگامانه خود مسبب پایه گذاری بنیادی برای این محیط دائماً در حال تحول شد که در آن فناوری های مستقر دائماً در معرض چالش های ناشی از مواد و فرآیندهای جدید قرار دارند.